23 mei 2018 - In Kazakhstan

Reisdagje. Eerst maar eens zwemmen.., hoewel, bij nader inzien me toch maar niet gewaagd aan/in het enigszins troebele water. Vooral omdat ik in Nukus levensgevaarlijk gewond was geraakt aan mijn linker teen. Gestruikeld over een traptrede (en dat is toch echt minder dom dan het lijkt met al die op- en aantredes in alle mogelijke maten). Enkele groepsleden opperden al om de teen te verwijderen (“amputeren”), dat idee sprak mij toch minder aan. Kon ik eindelijk eens mijn pleisters, jodium en steriele gazen gebruiken, die ik al mijn reizen meesleep en nooit gebruik.... Na enkele dagen heeft onze hartspecialiste zich over mij ontfermd wat de definitieve doorslag naar heling gaf. Ik vertel dit nu pas, lieve lezers, om jullie niet onnodig ongerust te maken.
We arriveren rond 9 uur bij de grensovergang naar Kazakhstan. Oh…, de mooiste plaatjes van mensen met koelkasten groter dan hun zelf op de rug, jonge onwennige grenswachten die toch wel aardig doen tegen je, wat de mensen allemaal aan hun voeten en op hun hoofden hebben…. EN…”Alfons… géén foto’s, volstrekt niet” – af en toe heb ik de neiging om wat ondeugend te zijn, hoewel ik dat bij beren en grensovergangen niet doe, hoor.

  

Kazakhstan….. Overal work maar niet erg in progress. Stapels wanden die er zo te zien al wel een paar weekjes liggen, plafonds in status nascendi… dan maar beetje opgepropt in 2 ouwe busjes richting NATUUR! Genoten van de verhalen van Roalter Paul over d’n swatte cross en swiene tikkn en meer van dat soort aachterhoekse volksvermaken. Ik kon doa allen moar carbietknall’n uut Diem an toevoegen waarop hij memoreerde aan het in de lucht schiet’n vn e poar doelpoalen woa ‘ n poar mennekes met melkbussn me carbid aanvasgebonje woare...
Een paar uur later werden we uitgeladen in ons guesthouse, na een fijn tukkie en erg onder de indruk van het glooiende zeer uitgestrekte en lege landschap tegen bergruggen met sneeuw. Het guesthouse was een nogal rurale uitspanning met gelukkig een winkeltje ernaast die goeie zaken deed. Vooral de dessertwijn deed het goed.na een prima wandeling met fotojacht op scharrelaars. 

Met z’n allen eten aan een grote lange tafel. Helaas was de vegetarische bestelling ergens blijven hangen, maar dat miste niet erg gezien de hoeveelheid vlees die wél op tafel kwam. Ik heb mijn reisgenoten uiterst voorzichtig wat ingewijd in Orshof en The Work – daar krijg ik het nog druk mee de komende dagen, om nog maar te zwijgen van Joe Dispenza…, hoewel het misschien wel iets gaat worden voor een volgende reis. Gelukkig heeft iemand een keer Boeddhistisch gemediteerd. Ben ik toch niet helemaal een eenzame roepende in een ongelovige woestijn.

Rubriek… ik heb een paar dagen rustig aan gedaan en mijn reis-cq.lotgenoten beginnen nu zelf te vragen hoever ik ermee ben.
Bijv S.., onze man die we altijd voorop laten gaan bij grensovergangen - vanwege zijn uiterst vertrouwen wekkende voorkomen wat mooi past bij zijn boekhoudkundig beroep. Hij heeft op Canvas een doc in een paar afleveringen gezien over Centraal Azie en was direct verkocht. Reisplannen gewijzigd en hiernaartoe. Hij heeft al best wat afgereisd, Peru met de Machu Pichi en de Galapagos waren zijn favorieten.
En dan onze man uut d’n Aachterhoek. Hij wilde eigenlijk geschiedenis studeren, het bleef echter een hobby (kwam uiteindelijk in de scheikunde terecht) en hij haalt zijn hart hier op aan wat er al die eeuwen zich heeft afgespeeld in al deze landen. Zijn vrouw en hij zijn al verschillende malen in Turkije geweest dus Islam enzo is zeker niet onbekend. Groepsreizen vinden ze wel prettig, Lekker veel uitleg, zaakjes geregeld..
Die arme kinderen van hen moesten vroeger mee om in zinderende vlaktes enkel hoge ruines te exploreren. Nu ze uit huis zijn gaan ze het volgens hem toch waarderen!