15 mei 2018 - Naar Oezbekistan

Tjonge, dat was wel erg vroeg - om kwart voor 4 (ja, 03.45!) werden we wakker gebeld. Vandaag een spannende reisdag - en dan kun je er maar beter vroeg bij zijn. Als doorgewinterde reiziger (nou ja..., als ik mijn reisgenoten hoor dan valt dat nog maar te bezien...) ben ik natuurlijk op zulke momenten voorbereid: een koppie zelfgedompelde Moccona sleepte mij door het wakker worden heen.

     Het miezerde een beetje toen we naar het vliegveld gingen. We vliegen naar het noorden van Turkmenistan, een vlucht van 2 uur. Onderweg kon ik tussen het dikke wolkendek door nog net zwarte woestijngrond zien van de Karalkum maar toen we rond 9 uur het vliegtuig uitstapten scheen de zon volop. Het werd uiteindelijk 30 graden. Heerlijk, Zuidfranse en Indiase temperaturen!

Met de bus over een hobbelige weg naar Gurgenz vlak bij de grens met Oezbekistan.
Deze stad was op haar hoogtepunt rond de 11e eeuw nadat ze vele malen verwoest is geweest. Na 1350 is zij niet meer opnieuw opgebouwd, met als reden dat een rivier een andere bedding koos waardoor de stad zonder water kwam te zitten. De monumenten die de eeuwen hebben getrotseerd waren aanleiding om de site te bestempelen tot Unesco werelderfgoed.

Eén van die eeuwenoude gebouwen moet ondersteund worden door steigers en het was hier dat onze reisleider Sander een vogelgeluid hoorde. Dat hoorde hij goed want op een steiger zat een roofvogel met iets in zijn snavel. 

De monumenten staan best wel op grote afstand van elkaar, met ertussen kale bruine grond. Toen de gids vertelde dat onder die bruine grond in de loop der eeuwen duizenden en duizenden mensen zijn begraven, blijf je toch wel keurig op de gebaande paden lopen.

   Ata, onze Turkmeense gids die als een soort Intourist-beambte bij ons was gevoegd, begon de sfeer in de groep aardig aan te voelen en had voor ons een heerlijke en zeer overvloedige lunch besproken - wel aan een lage tafel waar we alleen in kleermakerszit aan konden zitten!!.

Inmiddels was het alweer begin van de middag en we gingen per bus naar de Oezbeekse grens. Sander, onze reisleider van Djoser, had ons in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk gemaakt dat we ons als een uiterst gedweeë kudde moesten gedragen bij de grensovergang van Turkmenistan naar Oezbekistan. Turkmenistan is immers een soort Noord-Korea in zijn beste dictatoriale jaren. We mochten geen enkele aanleiding geven tot ook maar de minste ergernis van de douanebeambten. Het ging boven verwachting goed! Binnen 2 uur waren we de grens over. Met mijn foto's van Gurgenz scoorde ik zowaar waardering bij de 3 dorre militairen die mijn bagage aan het doorspitten waren en vroegen naar mijn fototoestel.

En bij de douane in Oezbekistan veroorzaakte een simpel doosje drop in mijn tas de nodige consternatie, maar ook dat liep met een sisser af.   

 We waren al gewaarschuwd om een extra tas mee te nemen voor het geld in Oezbekistan. Zie de foto hiernaast - voor 100 euro krijg je hier 1.000.000 som. En als je alleen biljetjes van 1000 en 5000 som krijgt, dan is dat een hele stapel! (De laatste dag in Oezbekistan lukte het Sander om biljetten van 50.000 som te pakken te krijgen; die beste man is uuuuuren bezig geweest met tellen en verdelen en noteren en ik weet niet wat - echt hulde!)

Rond 5 uur nam ik een heerlijke douche in ons hotel in Nukus in Oezbekistan. Daarna lekker eten en zwoegen op dit reisverhaal want de verbinding valt af en toe weg en om 12 uur slapen.